FOKI DO NART

 Od końca XIX wieku stosowano pasy futer fok: włosie ich futer ułożone w jednym kierunku umożliwiało zastosowanie pasów futer pod nartami w celu utrudniania ześlizgiwania się nart do tyłu. Pierwsze informacje o zastosowaniu fok w Polsce pochodzą z 1908 r.

Współcześnie stosowane są pasy z tkanin z włókien naturalnych (np. z moheru) lub sztucznych (np. z nylonu), tkanych w sposób anizotropowy.

Istnieje wiele rodzajów fok i sposobów ich przymocowywania do nart. Foki są przeważnie węższe od nart, aby nie uniemożliwiać działania krawędzi nart, ale ich długość może być równa długości nart lub krótsza niż narty (mocowane od dziobu aż za piętki wiązań). Foki pokryte są substancją adhezyjną lub są przymocowywane za pomocą klejów. Przeważnie są zahaczane o dziób narty i – jeśli mają pełną długość narty – są zahaczane również o piętkę narty.

Powinny być zakładane przed każdym wymagającym tego podejściem i zdejmowane przed każdym zjazdem, gdyż spowalniają zjazd. Foki dostępne są w wielu szerokościach: od 35 mm (do nart biegowych) do 120 mm (do nart freeride'owych).